En Oma maar lachen...

Waarom? Ik weet het eigenlijk niet!

Zondag waren we op bezoek bij Oma en Opa in Balen. Toen Oma zag dat ik op Mama haar schoot zat, heeft ze onmiddellijk een meer-dan-30-jaar-oude kinderstoel uit de kelder gehaald en gewassen. Mama heeft me in die stoel gezet (Meter Vicky en mijn Papa hebben ook op die stoel gezeten hoor!). Hij was een beetje verouderd maar stevig en comfortabel. Ik voelde me onmiddelijk thuis.

.

PLOTS begon ik te praten en te lachen...met één arm op de leuning van de kinderstoel en de andere hand in mijn mond. Ik voelde me even volwassen als de andere in de kamer. En dan heeft Mama nog mijn nieuwe muts op mijn hoofd gezet...en Oma maar lachen! En het blijkt dat ik iets op mijn voorhoofd had staan...maar wat? Dat weet ik nog altijd niet!

.

Wat belangrijk was, ik was erbij, zittend rond de tafel in de living, in mijn meer-dan-30-jaar-oude stoel.