Wat een brave jongen!

...zeggen ze allemaal!

Gisteren waren wij (Mama en ik) naar K&G toe. Van de parking tot het kantoor heb ik zelf gelopen! Ik heb na een paar meter moeten stoppen om efkes mijn adem te halen..en daarna terug te lopen. Zodra we binnen waren, had Mama me ontkleedt (behalve mijn pamper natuurlijk!) en daarna gespeeld. Zoals gewoonlijk hebben ze me gemeten (76 cm) en gewogen (10,610 kilo).

Na mijn beurt wil ik met alle andere baby’s spelen, maar de ene huilt en de andere is te verlegen! En de rest was nog te jong. Tja! Ik heb dus alleen gespeeld...maar er is nog een jongen van 15 maanden die huilt als zijn Mama beweegt! Dus heb ik gewoon speelgoed met hem gedeeld en aaide zijn hoofd, dan was hij gerust en begon met me te spelen...hoe kan iemand zo bang worden, vraag ik me af.

Ik heb ook van ene kant naar de andere gelopen en de speelgoedjes meegesleurd...dat was heeeel plezant! Toen het labo (zo noem ik het - de kamer waar de kinderen gemeten en gewogen worden) vrij was zei ik "Hé!" tegen de mevrouw van K&G en daar binnen heb ik de kamer goed bekeken, de kasten goed geinspecteerd en de koelkast geprobeerd open te doen, maar het is niet gelukt.

En ja, nu is het mijn beurt om naar de verpleegster's kamer te gaan. Mama moet me niet dragen, ik heb daar gewoon zonder Mama (want ze moet mijn boekje nog nemen) binnen gegaan. "En? Kijk hoe flink je kan al lopen!" zei de verpleegster. En ik antwoord "Hé!" En daarna heb ik achter mij gekeken en zie ik Mama zo fier binnenkomen. Ze heeft weer dezelfde vragen aan Mama gesteld.."eet hij goed? slaapt hij goed door? brabbelt hij? doet hij nu da-da? ziekskes geweest?"...wandelt-hij-goed? hoeft ze niet meer te vragen..ik loop het hele kantoor rond en heb haar computertas nog naar buiten willen brengen! Maar dat mag niet natuurlijk en dat weet ik ook goed! Ik speel gewoon met haar voetjes!

Daarna gingen wij terug naar de speelkamer/wachtzaal/kleedkamer... wachtend tot de dokter vrij is.

Maar ik had honger, het is intussen al 19u en ik heb mijn boterham van 18u30 nog altijd niet gekregen...Mama heeft me een doosje laten zien met daarin..ja ja KOEKJES!!! Zo enthousiast was ik en heb onmiddelijk een stukje genomen...oh nee! De dokter is al vrij! Mijn koekje is nog niet op...Mama heeft me binnen gebracht en ik met mijn mond vol koekjes, heb het laatste stuk nog binnen geduwd. Amai! Dat is wat je noem EEN SNELLE HAP!

De dokter heeft me een houten doos met blokjes gegeven..en wat deed ik dan??? AWEL! De doos omkappen natuurlijk! Alle blokjes moeten eruit...zoals thuis! En dan "Alles lijkt prima, brave jongen!" vertelde de dokter. En ik - knikte.

Daarna heeft hij twee spuitjes klaar gemaakt en dat is niet voor Mama, ik ben er zeker van! Mama heeft me op haar schoot gezet, mijn armen tegen haar goed vast en de dokter aan de andere kant...een kleine "Ehe!" en het was gedaan..of nog niet??? Mama draaide me naar de andere kant en de dokter heeft hetzelfde gedaan aan mijn andere arm...een klein prikje zei hij, en dat geloofde ik ook...een klein prikje! "Amai wat een brave jongen! De eerste die niet huilt vandaag!" zei hij.

Phew! Nu is het echt gedaan..tijd om naar huis te gaan, Mama en ik hebben honger! Dus eerst snel aankleden en terug naar de auto gelopen. Dat was een druk-en-beetje-pijnlijke-maar-leuke-avond geweest bij K&G!

En op 15 April moeten wij terug gaan voor mijn laatste prikje bij K&G!

Da-da!

Brave Niels